Onze 2e dag in Kanab. Sorry gisteren hadden we geen internetverbinding. De rit van gisteren, Bryce Canyon naar Kanab, was vooral koud. Maar hoe lager we de berg afreden hoe warmer het werd.
Vandaag hebben we voor 1 dag een echte jeep 4WD gehuurd om in eerste instantie naar de White Pocket regio te rijden. Hier zijn we nog nooit geweest, vooral ook omdat de rit echt heel moeilijk is door het losse zand op de onverharde paden. Na inlichtingen ingewonnen te hebben bij het lokale rangerstation hebben we toch maar besloten om onze permit voor de Coyote Buttes South te gaan gebruiken. Deze hadden we via het internet al enkele maanden geleden gereserveerd. Gelukkig maar want de permits voor vandaag waren allemaal weg. Deze schijnen inmiddels net zo populair te worden als die voor de wave in de Coyote Buttes North regio. Vanochtend stond de parkeerplaats voor het BLM kantoor stinkend vol. Hier worden dagelijks 10 loten voor de noord en nog eens 10 voor de zuid regio verloot.
Het regelen van de Jeep ging overigens niet van een leien dakje. Toen we vorige week belden om deze te bevestigen, bleek men een internationaal rijbewijs nodig te hebben. En hier in de woestijn is geen ANWB kantoor waar je zo'n ding kunt krijgen. Bovendien hebben we dat gekopieerde votje al jaren niet meer nodig gehad. Na wat gezoek op internet heeft Arny een Engelse vertaling van zijn rijbewijs gevonden en dat bleek gelukkig voldoende. Helaas bleek de accu van ons gereserveerde exemplaar nogal versleten, dus die moest nog snel vervangen worden. Met alle papierwerk waren we inmiddels anderhalf uur later dan gepland onderweg.
Eerst drie kwartier over de highway naar de House Rock Valley Road. En toen bleek hoe de wegcondities de afgelopen jaren verslechterd zijn in dit gebied. Schijnbaar heeft de BLM (bureau of landmanagement) wel geld verdiend kantoren om maar liefst twee luxe kantoren in Kanab te bouwen. Maar geld om de wegen te onderhouden hebben ze niet. Terwijl juist de permits en loterij hiervoor een goudmijntje is. Je moet nm voorafgaande aan de loterij de permit al betalen en dat bedrag krijg je niet terug als je de permit niet wint bij de loterij. Het schijnt dat er gemiddeld 200 tot 250 mensen per dag op de loterijen afkomen a 5 dollar de man. En dat terwijl er in totaal maar 10 permits per regio worden verloot. Kassa!
Gelukkig hebben we de Wave al 2 keer eerder bezocht en ook de regio die we vandaag bezochten hadden we al eerder gezien. De jeep heeft ons hier wel goede diensten bewezen. We vroegen ons telkens af hoe we het de vorige keer met een standaard 4WD van Alamo gehaald hebben. De weg bestond grotendeels uit los zand, vaak net zo diep als de Sahara.
Kwestie van gas blijven geven en vooral niet bang zijn wat er om de volgende hoek voor obstakels blijken te liggen ;-)
Zonder haarscheuren waren we na een lange dag weer in Kanab terug, waar we dankzij een kleine omweg via Arizona, van een lekkere Grolsch beugelfles konden genieten. Die krijg je in Utah nm niet. Hiet mogen ze wegens de mormonen wetgeving alleen maar bier met minder dan 3.5 % alcohol verkopen. Of het moet in Utah zelf gebrouwen zijn.... Of zoiets...
Vandaag hebben we voor 1 dag een echte jeep 4WD gehuurd om in eerste instantie naar de White Pocket regio te rijden. Hier zijn we nog nooit geweest, vooral ook omdat de rit echt heel moeilijk is door het losse zand op de onverharde paden. Na inlichtingen ingewonnen te hebben bij het lokale rangerstation hebben we toch maar besloten om onze permit voor de Coyote Buttes South te gaan gebruiken. Deze hadden we via het internet al enkele maanden geleden gereserveerd. Gelukkig maar want de permits voor vandaag waren allemaal weg. Deze schijnen inmiddels net zo populair te worden als die voor de wave in de Coyote Buttes North regio. Vanochtend stond de parkeerplaats voor het BLM kantoor stinkend vol. Hier worden dagelijks 10 loten voor de noord en nog eens 10 voor de zuid regio verloot.
Het regelen van de Jeep ging overigens niet van een leien dakje. Toen we vorige week belden om deze te bevestigen, bleek men een internationaal rijbewijs nodig te hebben. En hier in de woestijn is geen ANWB kantoor waar je zo'n ding kunt krijgen. Bovendien hebben we dat gekopieerde votje al jaren niet meer nodig gehad. Na wat gezoek op internet heeft Arny een Engelse vertaling van zijn rijbewijs gevonden en dat bleek gelukkig voldoende. Helaas bleek de accu van ons gereserveerde exemplaar nogal versleten, dus die moest nog snel vervangen worden. Met alle papierwerk waren we inmiddels anderhalf uur later dan gepland onderweg.
Eerst drie kwartier over de highway naar de House Rock Valley Road. En toen bleek hoe de wegcondities de afgelopen jaren verslechterd zijn in dit gebied. Schijnbaar heeft de BLM (bureau of landmanagement) wel geld verdiend kantoren om maar liefst twee luxe kantoren in Kanab te bouwen. Maar geld om de wegen te onderhouden hebben ze niet. Terwijl juist de permits en loterij hiervoor een goudmijntje is. Je moet nm voorafgaande aan de loterij de permit al betalen en dat bedrag krijg je niet terug als je de permit niet wint bij de loterij. Het schijnt dat er gemiddeld 200 tot 250 mensen per dag op de loterijen afkomen a 5 dollar de man. En dat terwijl er in totaal maar 10 permits per regio worden verloot. Kassa!
Gelukkig hebben we de Wave al 2 keer eerder bezocht en ook de regio die we vandaag bezochten hadden we al eerder gezien. De jeep heeft ons hier wel goede diensten bewezen. We vroegen ons telkens af hoe we het de vorige keer met een standaard 4WD van Alamo gehaald hebben. De weg bestond grotendeels uit los zand, vaak net zo diep als de Sahara.
Kwestie van gas blijven geven en vooral niet bang zijn wat er om de volgende hoek voor obstakels blijken te liggen ;-)
Zonder haarscheuren waren we na een lange dag weer in Kanab terug, waar we dankzij een kleine omweg via Arizona, van een lekkere Grolsch beugelfles konden genieten. Die krijg je in Utah nm niet. Hiet mogen ze wegens de mormonen wetgeving alleen maar bier met minder dan 3.5 % alcohol verkopen. Of het moet in Utah zelf gebrouwen zijn.... Of zoiets...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten